مدل پرورش مدیران ارشد در بخش غیردولتی

مدیران نقش قابل توجهی در تحقق اهداف سازمان ایفا می کنند. از این رو پرورش توانمندی و شایستگی های ایشان از جایگاهی استراتژیک در سازمان برخوردار است. با این وجود برنامه های پرورش مدیران، اغلب به جای شکل دادن به برنامه های تغییر، در پس این برنامه ها مطرح شده و رابطه آنها با برنامه های استراتژیک سازمان مغفول مانده است. با توجه به اهمیت وظایف مدیران در سازمان، پرورش مدیران باید به عنوان یکی از اجزاء برنامه های استراتژیک و تغییر استراتژیک، نقشی استراتژیک در سازمان ایفا کند. بنابراین پرورش مدیران نیازمند بازنگری است، به گونه ای که نقش آن در عملکرد سازمان و افزایش رقابت پذیری به گونه ای جدی تر مطرح شود. از این رو، هدف تحقیق حاضر ارائه مدلی استراتژیک و اقتضایی برای پرورش مدیران است. این تحقیق با بکارگیری رویکرد ترکیبی (کمی-کیفی) در جمع آوری اطلاعات به بررسی رابطه میان برنامه های پرورش مدیران با استراتژی سازمان، ساختار روابط واحد وظیفه ای که مدیر در آن مشغول بکار است و روش های انجام کار (تکنولوژی) در آن واحد پرداخته است. جهت تبیین نظری مدل از تئوری نقاط مرجع استراتژیک استفاده شد. این تحقیق با مشارکت 139 نفر از مدیران ارشد سازمان های برتر ایرانی (بر اساس نتایج هشتمین جایزه ملی بهره وری و تعالی سازمانی) به عنوان نمونه آماری انجام شد. نتایج تحلیل مسیر مدل تحقیق را تأیید کرد. یافته ها نشان داد که می توان انواع برنامه های پرورش مد ران را بر اساس هدف و شیوه پرورش به چهار گونه برنامه های پرورش مهارتی، دانشی، انگیزشی (رفتاری) و نگرشی دسته بندی کرد. اگرجه در اغلب موارد گونه های برنامه های پرورش مدیران با گونه های متناظر استراتژی سازمان، ساختار سازمانی و تکنولوژی رابطه معنی داری داشتند، فقط تأثیر هماهنگی استراتژی سازمان و ساختار سازمانی با برنامه های پرورش مدیران بر مبنای تئوری نقاط مرجع استراتژیک بر عملکرد مدیران تأیید شد.